O szkole

Początki 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich sięgają pierwszych lat istnienia II Rzeczypospolitej.

       W kwietniu 1920 r. w Grudziądzu powstał szwadron zapasowy, wchodzący w skład 5 Pułku Strzelców Konnych. Jego dowódcą został najpierw mjr Rudolf Lang, a w lipcu ppłk dypl. Adam Nieniewski, który otrzymał rozkaz sformowania pułku. Rozpoczęło się powoływanie kolejnych dywizjonów. We wrześniu na stanowisko dowódcy powołano plk. Wawrzyńca Wnuczek-Łobaczewskiego.

        29 października 1920 r., zgodnie z rozkazem Ministerstwa Spraw Wojskowych, 5 Pułk Strzelców Konnych został przemianowany na 7 Pułk Strzelców Konnych. Ustalono, że miejscem postoju dowództwa pułku i szwadronu zapasowego będzie Leszno. 30 maja 1921 r. nastąpiła zmiana nazwy pułku na 7 Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskich. Ta nazwa przetrwała do września 1939 r.

       Umundurowanie żołnierzy służących w 7 PSK Wlkp. zawierało oliwkowo-biały proporczyk z żółtym pasem środkowym, umieszczony na kołnierzykach kurtek i płaszczy oraz na lancach. Otoki na rogatywkach były początkowo oliwkowe, potem – białe.

       Pierwszy sztandar dla pułku ufundowało w grudniu 1920 r. Ognisko Koła Pań z Grudziądza. Towarzyszył on pułkowi przez blisko 16 lat, po czym został wycofany jako niespełniający norm zawartych w nowych przepisach MSW. 2 sierpnia 1936 r. pułk otrzymał nowy sztandar, ufundowany przez Polonię amerykańską z miasta Passaic w stanie New Jersey.

Ciekawostka

Dla kawalerzystów nie bez znaczenia była maść koni. I tak:

1. szwadron dosiadał koni karych,

2. – karo-gniadych,

3. i 4. – gniadych,

szwadron ckm – gniadych i karych,

pluton łączności i pluton trębaczy – siwych.

       W 1922 r. por. Grzegorz Romaszkan zaprojektował odznakę pułkową, która została  zatwierdzona przez Korpus Oficerski.

      Pułk kilkakrotnie zmieniał miejsce pobytu. Od lutego do września 1921 r. stacjonował w Inowrocławiu, następnie w Poznaniu przy ul. Grunwaldzkiej, w byłych koszarach kawalerii niemieckiej. Wreszcie w latem 1938 r. został przeniesiony do garnizonu w Biedrusku. Rozległy poligon umożliwiał kawalerzystom ćwiczenia w pokonywaniu naturalnych przeszkód i forsowanie rzeki Warty.

       W lipcu 1939 r. dowództwo pułku powierzono pułkownikowi Stanisławowi Królickiemu.

       1 września o godzinie 4.55 adiutant rtm. Zbigniew Szacherski otrzymał telefoniczną wiadomość od gen. brygady o wkroczeniu Niemców do Polski. Pułk został postawiony w stan gotowości bojowej. Pierwsze bezpośrednie starcie z nieprzyjacielem nastąpiło 2 września 1939 r. – żołnierze zmusili oddział niemiecki do wycofania się za rzekę Noteć.

       Szlak bojowy pułku rozpoczął się w Puszczy Zielonka, skąd kawalerzyści przemieszczali się na południe, a następnie na wschód, w kierunku Warszawy. Niemal każdego dnia zajmowane przez nich pozycje były bombardowane bądź ostrzeliwane z broni maszynowej.

       Podczas działań wojennych zmieniali się dowódcy. Płk Stanisław Królicki zginął 17 września pod Zamościem Kampinoskim, zastąpił go rotmistrz Zbigniew Szacherski, który już 19 IX został ciężko ranny. Po nim dowództwo pułku objął rotmistrz Konstanty Kozłowski. Ostatnim dowódcą był mjr dypl. Witold Jabłoński.

       Po kapitulacji Warszawy na hipodromie w Łazienkach nastąpiło złożenie broni. 30 IX żołnierze znaleźli się w obozie jenieckim na Błoniach.

Najważniejsze bitwy i potyczki stoczone przez 7 PSK Wlkp. podczas kampanii wrześniowej:

4 IX – Czarnków

10 IX – Bielawy (między Wolą Kalkową a Szeligami) –
wzięcie do niewoli pierwszych jeńców

11 IX – Zbrożkowa Wola – powstrzymanie natarcia czołgów

14 IX – Brochów – sforsowanie rzeki Bzury, odbicie miasta

17 IX – Zamość Kampinoski – uczestnictwo w bitwie nad Bzurą

18 IX – Pociecha – walka z czołgami

19 IX – Sieraków, Laski – ciężkie walki, duże starty

20 IX – dotarcie do Warszawy, na Bielany; udział w obronie stolicy.

Wojenne straty 7 PSK Wlkp.:

– zginęło lub zostało ciężko rannych 448 żołnierzy – 47 % stanu wyjściowego,

– padło 485 koni – 54 % stanu wyjściowego.

Za męstwo na polu walki dwóch oficerów odznaczono Krzyżem Virtuti Militari IV klasy,
61 żołnierzy Krzyżem Virtuti Militari V klasy, a 162 żołnierzy uhonorowano Krzyżami Walecznych.

     Jolanta Jedynak

na podstawie książki p. Czesława Knolla pt. „Wielkopolska Brygada Kawalerii”